زمان مطالعه: < 1 دقیقه پرنده معروف قوی پنجه و تیز پرواز و شکاری که از نیروی بسیار برخوردار است. مجازا به اسبهای تیز تک و چابک هم گفته شده که در مسابقات و شکار، سریعا به هدف ‏می‏رسد.(1) در ادبیات مرثیه، اسبی که علی اکبر «ع‏» بر آن می‏نشست، «عقاب‏» خوانده شده ‏است و گویند که پیش از او، از آن حسین بن علی‏

زمان مطالعه: < 1 دقیقه به معنای کوه دراز.نام یکی از منازل راه کوفه، که امام حسین‏ «ع‏» در آنجا فرود آمد.در همانجا با پیر مردی به نام عمر بن لوذان برخورد و اوضاع کوفه را پرسید.وی می‏کوشید امام را از رفتن به طرف نیزه‏ها و شمشیرها باز دارد.امام راه خویش را به سوی کربلا ادامه ‏داد.(1) 1) الحسین فی طریقه الی الشهاده، ص 90.

زمان مطالعه: < 1 دقیقه روستایی مستحکم و دارای برج و بار و در نزدیکیهای کربلا بود.امام حسین‏ «ع‏» چون ‏در راه سفر به کوفه به آن روستا رسید، از نامش پرسید، گفتند: عقر.پرسید: این منطقه چه ‏نام دارد؟ گفتند: کربلا.چون خواست از منطقه خارج شود، جلویش را گرفتند و در همانجا ماند، تا حادثه عاشورا پیش آمد.(1) در همان روستا بود که زهیر بن

زمان مطالعه: < 1 دقیقه از ابزار و وسایل عزاداری امام حسین‏ «ع‏» که در هیئتها و دسته‏های مذهبی به کار گرفته‏می‏شود.علامت به معنای نشانه است.این علامتها هم نشانه‏های گروههای عزادار محسوب می‏شده است و کسانی هم که آن را حمل می‏کردند، «علامت کش‏» بودند، یعنی ‏علم بردار.به نوشته دهخدا: «صلیب مانندی که بر چوب یا آهن افقی آن از سوی پایین‏شالهای ترمه آویزند و

زمان مطالعه: < 1 دقیقه علقم یا علقمه، نام نهری است از فرات، که عباس بن علی‏ «ع‏» در روز عاشورا، کنار آن‏به شهادت رسید.نیز به معنای تلخی است، و هر درخت تلخ و آب بسیار سخت را هم ‏علقم گویند، حنظل. در ادبیات عاشورا، بیشتر در پیوند با عطش و عباس و دستهای قطع شده اباالفضل‏ «ع‏» مطرح می‏شود. از چشم سپیده خواب را

زمان مطالعه: < 1 دقیقه پرچم، رایت، بیرق، نشان لشکر، آنچه به سر نیزه بندند، درفش.در اصطلاح عزاداری‏ حسینی، نام علم و علامت‏خاصی است که هر هیئت و دسته، ویژه خود دارد و آن را از دسته‏های دیگر متمایز می‏سازد. «نخل، چوب بسیار بلند همچون درخت تبریزی متوسط که در تعزیه خوانی پیشاپیش دسته‏ها برند و بر سر آن، گاه شکل پنجه‏ای از فلز باشد