زمان مطالعه: < 1 دقیقه آه از حَسنین کز جهان، شیون و شین سر زد ز غمِ آن دو امام کونین‏ اى واى از آن زمان که خورد آب، حسن! فریاد از آن دم که نخورد آب، حسین!(1) 1) دیوان لطفعلى بیک آذر بیگدلى: ص 390.

زمان مطالعه: < 1 دقیقه چون تشنگى عنان ز کف شاه دین گرفت از پشت زین، قرار به روى زمین گرفت‏ پس بى‏حیایى آه که دستش بُریده باد از دست داد دین و سر از شاه دین گرفت‏ داغ شهادت على، ایّامْ تازه کرد از نو، جهان، عزاى رسول امین گرفت‏ بر تشت مجتبى، جگر پاره پاره ریخت پهلوى حمزه، چاک ز مِضراب کین گرفت‏

زمان مطالعه: < 1 دقیقه آتش زد این بهار، جگرهاى تفته را مانَد سحاب، خیمه بر باد رفته را بود آتشى نهفته به دل‏ها و بر فروخت باد بهار، آتش در دل نهفته را یاد آورم چو غنچه سیراب بنگرم آن غنچه‏هاى تشنه در خون شکفته را خیزد ز خاک، سبزه و یاد آوَرَد حسین آن سبز خطْ سُلاله در خاک خفته را از کربلا

زمان مطالعه: 2 دقیقه این سعادت، از ازَل اندوخته است این شهادت، از على آموخته است‏ چون پیام دوست از دشمن شِنُفت زیر زخم تیغ دشمن، «فُزْتُ»(1) گفت‏ هر که را از دوستانش خواند دوست زیر تیغ دشمنان، بنشانْد دوست‏ از نخست افتاد چون مقبول عشق لاجرم، شد عاقبت، مقتول عشق‏ گر حدیث ما، تو را آید عجب گفت حق، خود در حدیث «مَنْ

زمان مطالعه: 2 دقیقه زینب، چو دید پیکرى اندر میان خون چون آسمان و زخم تن از انجُمش فزون‏ بى حدْ جراحتى، نتوان گفتنش که چند پامالْ پیکرى، نتوان دیدنش که چون‏ خنجر در او نشسته، چو شه‏پَر که در هُما پیکان از او دمیده چو مژگان که‏از جفون(1) گفت: این به خون تپیده، نباشد حسین من این نیست آن که در بَر من

زمان مطالعه: 2 دقیقه بارد چه؟ خون، ز دیده. چه سان؟ روز و شب. چرا؟ از غم. کدام غم؟ غمِ سلطان کربلا نامش که بُد؟ حسین. ز نژاد که؟ از على مامش که بود؟ فاطمه. جدّش که؟ مصطفى‏ چون شد؟ شهید شد. به کجا؟ دشت ماریه کى؟ عاشر محرّم. پنهان؟ نه بر مَلا شب کشته شد؟ نه، روز. چه هنگام؟ وقت ظهر شد از