او وارد قصر کوفه شد و شب را در آنجا سپری نمود و فردای پیروزی، هنگامی که مردم را در مسجد گرد آوردند، نخستین سخنرانی خویش را بدینصورت ایراد کرد…
ستایش و سپاس از آن پروردگار توانایی است که به دوستانش نوید پیروزی و سرفرازی و به دشمنانش وعدهی زیان و سرافکندگی داد و این نوید و وعده را جاودانه و
هماره ساخت و قانون جهانشمولی برای عصرها و نسلها قرار داد. از این رو هر کس هماهنگ با مقررات او عمل کند، ثمرهی شیرین آن را در این جهان و جهان دیگر خواهد دید و هر کس با مقررات عادلانه و انسانساز او مخالفت ورزد، طعم تلخ شقاوت و عصیان خویش را خواهد چشید و نومید و سرافکنده خواهد شد و هم به آتش شعلهور درخواهد آمد!
هان ای مردم! برای ما پرچمی برافراشته شد و وقتی مقرر گردید. و به ما فرمان رسید که پرچم را به اهتزار درآورید و در آن هنگامهی مقرر و طبق آن شرایط منظم، از پی کار بروید و از مرزهای مقررات تجاوز نکنید، و ما به دعوت پیشوای هدایت گوش سپردیم و ندای نداگر روزگار را شنیدیم و گام به میدان عمل سپردیم…
هان ای بندگان خدا! اینک به راه و رسم ما درآیید و بر اساس رشد و هدایت دست بیعت دهید!
به آن قدرتی که آسمان را بسان سقفی برافراشته پدید آورد و در زمین درهها و راهها پدید آورد، سوگند که پس از بیعت با امیرمؤمنان و دودمان پرافتخار او، هیچ بیعتی از بیعت با ما به رشد و هدایت و بالندگی و سرفرازی و خشنودی خدا نزدیکتر نیست.
و آنگاه نخست سرکردگان قبایل و اشراف و از پی آنان، تودهی مردم، انبوه انبوه گام به پیش نهادند و با مختار بر اساس:
کتاب خدا،
سنت پیامبر،
خونخواهی خاندان رسالت،
رسیدگی به محرومان و پایمال شدگان
دوستی با اصلاح طلبان
و پیکار با تجاوزکاران
دست بیعت دادند…
