هنگامی که کاروان «زینب» و «زینالعابدین» برای حرکت بسوی مدینه آماده شد، «یزید» به «نعمان بن بشیر» دستور داد که هر آنچه برای این سفر خاندان پیامبر لازم است فراهم آورد و مردمی شایسته و امانتدار نیز برای اداره کاروان در نظر گیرد و سواران و کارگزارانی نیز تحت فرمان او قرار دهد تا آنان را بشایستگی و آرامش خاطر به مدینه برسانند.
بدینسان کاروان از شام حرکت کرد و راهنمای کاروان به کمک افراد تحت فرمانش طبق نظر سیدالساجدین علیهالسلام شبانگاهان کاروان را راه مینمود و بیآنکه لحظهای غفلت ورزد، در پیشاپیش کاروان حرکت میکرد و در هر منزلگاهی که آنان فرود میآمدند، برای آسایش و راحتی کاروانیان، از آنان کناره میگرفت و گروه تحت فرمانش را بسان پاسدارانی به مراقبت کاروان میگماشت، در همهی طول راه از خواسته و نیاز آنان جویا میشد و به کاروانیان مهر میورزید تا با آسایش و آرامش خاطر به مدینه رسیدند(1)
1) این گزارش را «ابومخنف» از «حارث بن کعب» و او از «فاطمه» دخت ارجمند امیرمؤمنان آورده است. تاریخ طبری، ج 5، ص 461؛؛ «ابوالفرج»، ص 80؛ تذکره، ص 264.
