جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

الحدیث السابع و العشرون

زمان مطالعه: < 1 دقیقه

و بالاسناد الی شیخ الطائفة فی امامیه بسنده عن حذلم بن ستیر، قال: قدمت الکوفة فی المحرم سنة احدی و ستین عند منصرف علی بن الحسین بالنسوة من کربلاء و معهم الجناد یحیطون بهم، و قد خرج الناس للنظر الیهم، فلما أقبل بهم علی الجمال بغیر و طاء فجعل نساء الکوفة یبکین و یندبن، فسمعت علی بن الحسین و هو یقول بصوت ضئیل و قد نهکته العلة و فی عنقه الجامعة و یده مغلولة الی عنقه: هؤلاء النسوة یبکین، فمن قتلنا؟ قال: و رأیت بنت علی و لم أرخفرة قط أنطق منها، کأنها تفرغ عن لسان امیرالمؤمنین (ع)، قال: و قد أو مأت الی الناس أن اسکتوا، فارتدت الأنفاس و سکنت الأجراس، فقالت: «الحمدلله و الصلوة علی أبی رسول‏الله، أما بعد، یا أهل الکوفة، یا أهل الختل و الخذل [الغدر]، فلا رقأت العبرة و لا هدأت الرنة، فانما مثلکم کالتی نقضت غزلها من بعد قوة انکاثا تتخذون ایمانکم دخلا بینکم…»(1)


1) ابن نما: مثیرالاحزان، ص 86، چاپ امیر، قم – 1406 ه (با عباراتی قریب به مضمون فوق) و مجلسی: بحارالأنوار، ج 45، ص 109 – 108. و نام راوی بشیر بن خزیم اسدی ثبت شده است. و طبرسی: احتجاج، ص 256.