یاد حسین، هنگام آب نوشیدن

شهادت تشنه کامانه امام حسین‏ «ع‏»، چنان داغ و غم سنگینی بر دلها نهاده است که‏می‏سزد با دیدن هر نهر و چشمه و با نوشیدن هر آب و شربت گوارا، از لبهای عطشان آن

‏حضرت، یاد شود، چرا که آب، یاد آور آن عاشورای عطش ریز و آن کامهای تشنه ‏عاشورائیان شهید است.امام صادق‏ «ع‏» فرمود: «من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه‏ حسین بن علی را به یاد می‏آوردم‏» و نیز فرمود: «ما من عبد شرب الماء فذکر الحسین و لعن ‏قاتله الا کتب له ماة الف حسنة و حط عنه ماة الف سیئة‏»(1) هر که آب بنوشد و حسین‏ «ع‏» را یادکند و قاتل او را لعن نماید، برای او هزار حسنه نوشته می‏شود و هزار گناه از او محو می‏گردد.از این رو، شیعه، هنگام نوشیدن آب، بر حسین بن علی سلام می‏دهد و می‏گوید: سلام بر لب تشنه‏ات، یا حسین، سلام الله علی الحسین و اصحابه.نیز در سقاخانه‏ها و منبعهای آب خنک، در تابستان و در ایام محرم، می‏نویسند: «آبی بنوش و لعنت ‏حق بریزید کن‏» یا «بنوش به یاد لبهای تشنه حسین‏».از زبان خود سید الشهدا هم نقل شده که ‏فرمود:

شیعتی ما ان شربتم عذب ماء فاذکرونی

او سمعتم بغریب او شهید فاندبونی(2)

امام سجاد «ع‏» نیز سالهای سال، از شهادت پدر با لب تشنه یاد می‏کرد و می‏گریست و هر گاه هنگام افطار غذا می‏آوردند یا نگاهش به آب می‏افتاد، می‏گریست و می‏فرمود: «قتل ‏ابن رسول الله جائعا، قتل ابن رسول الله عطشانا»(3) و نیز هر گاه قصابی را می‏دید که‏ می‏خواهد گوسفندی سر ببرد، می‏گفت آبش بدهید، پدرم را با لب تشنه سر بریدند.این‏یاد کرد پیوسته از شهادت مظلومانه حسین‏ «ع‏» با لب تشنه، احیای خاطره آن روز پر حادثه‏است.

1) امالی صدوق، ص 122.

2) الخصائص الحسینیه، شوشتری، ص 99.

3) لهوف، ص 209.