زمان مطالعه: < 1 دقیقه
این شعر که در چاووش خوانیهای کاروانهای مسافر کربلا خوانده میشد، بر گرفته از کلام امام حسین «ع» هنگام خروج از مکه و حرکت به سوی مسلخ عشق، کوفه و کربلاست: «الا… و من کان باذلا فینا مهجته موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا فانی راحل
مصبحا ان شاء الله»(1) که دعوتی بود به آنکه هر کس آماده فدا کردن خون و جان و مهیای دیدار خداست، سحرگاهان همراه امام حرکت کند.دعوت به خط شهادت و ایثار، در مرام حسینیان و عاشورائیان نهفته است و کربلا و زیارت مرقد سید الشهدا «ع»، رمز این دل سپردن به کعبه عشق و منای شهادت است.
هر که دارد هوس کرب و بلا، بسم الله
هر که دارد سر همراهی ما، بسم الله
1) کشف الغمه، ج 2، ص 241، حیاة الامام الحسین، ج 3، ص 48.
