نذر، التزام به انجام یا ترک عملی به نحو خاص بخاطر خداست که با صیغه خاصیمنعقد میشود، مثل «لله علی…» و انجام آنچه که نذر شده واجب است و تخلف از آن گناه است و کفاره دارد.(1) علاقهمندان به اهل بیت و امام حسین «ع» گاهی انجام برخی از امور را نذر میکردند تا ملزم شوند آن را ادا کنند، از قبیل: نذر زیارت امام حسین «ع»، عزاداری برای آن حضرت، برپایی مجالس و تعزیه و ذکر مصیبت، اهدای وسیله یا پولی برای حرم یا زوار، اطعام، شرکت در دستجات زنجیرزنی و عزاداری، ساختن تکیه یا حسینیه و… اینگونه نذرها بطور طبیعی تامین کننده بخشی از هزینههای احیای عاشورا و ترویج خط اهل بیت «ع» است و به کمکهای مالی و جنسی یا انجام خدمات مربوط به سید الشهدا «ع» جنبه معنوی و قداست میبخشد و افراد با افتخار به چنین کارهایی اقدام میکنند.در میان مردم، سنتهایی همچون آش نذری، سفره نذری، گوسفند نذری، شله زرد، ترحلوا و… متداول است که اغلب با نذر، بر خود واجب میسازند و در کنار آن مرثیهخوانی انجام میگیرد و این اطعامها به یاد اهل بیت است.
1) تحریر الوسیله، امام خمینی (ره)، ص 237.
