کاروانی که از مبدا عزت و آزادگی حرکت کرد و در مقصد شهادت بار افکند.قافله
حسینی روز 28 رجب از مدینه بیرون آمد و سوم شعبان به مکه رسید.افراد کاروان عبارت بودند از سید الشهدا «ع»، فرزندان، برادران، برادر زادگان و عمو زادگانش و نیز خانواده خود و برخی از بستگان دیگر.این کاروان روز 8 ذیحجه از مکه به سوی عراق حرکت کرد.با همان نفرات قبلی، اما با جمعی از پیروان او از مردم حجاز، کوفه و بصره که در ایام اقامت وی در مکه به او پیوسته بودند.حضرت مقدار ده دینار و یک شتر در اختیار همراهان قرار داده بود که وسایل خود را بر آن حمل کنند.(1) این کاروان، دوم محرم در کربلا فرود آمد.پس از عاشورا، این قافله تبدیل به جمعی داغدار و دلسوخته و شهید دادهشد که بصورت اسیر، به کوفه وارد شدند.مردانشان همه شهید شده بودند و امام سجاد «ع» هم بیمار بود و قافله سالار، حضرت زینب «ع» بود.در کوفه برخی از زنان، به بستگان خود که ساکن کوفه بودند پیوستند.
ما کاروان رفته به تاراجیم
مردانمان شناگر رود خون
ما رهروان قافله ی صبریم
رسواگر فسانه هر افسون
فریاد و خشم و رنج و اسیریمان
ما را سلاح کاری پیکار است
بانوی قهرمان عرب، زینب
ما را بزرگ و قافله سالار است(2)
این قافله، پس از پیمودن راه طولانی و دشوار کوفه تا شام و شام تا مدینه، با باری از غم و اندوه به مدینه برگشت و بشیر، خبر بازگشت قافله اهل بیت «ع» را به مردم خبر داد و مدینه یکپارچه غرق شیون و عزا شد.
1) مقتل الحسین، مقرم، ص 194.
2) از مؤلف، «قبله این قبیله»، ص 93.
