از مراسم سنتی عزاداری برای سید الشهدا «ع» و دیگر ائمه مظلوم، که همراه نوحهخوانی و با آهنگی خاص بر سر و سینه میزنند، گاهی هم سینه خود را لخت کرده، بر آن میزنند.اصل این سنت، بویژه در میان عربها رواج داشته است.بعدها به صورت موجود در
آمده که با انتخاب نوحههای سنگین، حرکات دست بر سینه میخورد.به فردی هم که بر سینه خود زده، عزاداری میکند، «سینه زن» میگویند.
اینگونه نوحهگری، ابتدا بصورت فردی بوده، اما با مرور زمان به شکل گروهی و دستجات سوگواری در آمده است. «دسته گردانی و سینه زنی و نوحه خوانی که در زمان صفویه رایجشده و توسعه پیدا کرده بود، در عصر قاجاریه با توسعه و تجمل بیشتر در پایتخت رواج داشت… دسته گردانی در عصر قاجار، بویژه در زمان ناصر الدین شاه باآداب و تشریفات و تجمل بسیار برگزار میشد.دستههای روز با نقاره و موزیک جدید وعلم و بیرق و کتل، و دستههای شب با طبقهای چراغ زنبوری و حجله و مشعل به راهمیافتاد و در فواصل دسته سینهزنها با آهنگ موزون سینه میزدند.نوحه خوانی و سینهزنی حتی در اندرون شاهان قاجار، بین خانمهای اندرون نیز متداول بود…»(1)
1) موسیقی مذهبی ایران، ص 26.
