سنتی در جهت احیای یاد و نام ائمه و مطرح نگه داشتن حادثه عاشورا.در این برنامه، چه بصورت مقطع پایانی سخنرانی و موعظه و چه بصورت مستقل، حوادث کربلا و کیفیت شهادت امام حسین «ع» و یاران او و نیز امامان دیگر بصورتی سوزناک نقل میشود که سبب تحریک عواطف و گریستن بر سید الشهدا میگردد.نقل حوادث بر اساس مقتلها انجام میگیرد و شایسته است که از منابع معتبر و شعرهای خوب استفاده میشود تا موجب وهن به مقام معصومین و خاندان عصمت نگردد.
امام سجاد «ع» که بیستسال به یاد عاشورا میگریست، میفرمود یاد شهادت فرزندان فاطمه چشمانم را پر اشک میکند: «انی لم اذکر مصرع بنی فاطمة الا خنقتنی لذلک
عبرة»(1) با این حساب، یاد حادثه و یادآوری آن مظلومیتها خودش کافی است تا مستمعان را بگریاند و نیازی به آمیختن دروغ یا نقل حرفهای بیاساس در ذکر مصیبت و مرثیهخوانی نیست.
ذکر مصیبت، سبب تعمیق نهضت حسینی و پیوند عاطفی و قلبی شیعه با سید الشهداست و نقشه دشمنان اهل بیت را که کوشش در محو جنایات خویش داشتند، نقش بر آب میکند و جامعه را هوادار اهل بیت و خصم ظالمان میپرورد.(2) البته باید ذاکران و مرثیه خوانان، هم شایستگی این منصب حساس را داشته باشند و هم در محتوای مرثیهخوانی خود دقت داشته باشند و نصایح بزرگان را در آداب آن به کار بندند.
1) بحار الانوار، ج 45، ص 109.
2) ر.ک: «نقش انقلابی یاد و یادآوران»، شریعتی.بحار الانوار، ج 44، ص 278، احادیث گریستن و عزاداری برسید الشهداء را آورده است.
