روز نهم ماه محرم.تاسوعای سال 61 هجری امام حسین و یارانش در محاصره نیروهای کوفه بودند.روزی بود که آب را به روی اهل بیت و یاران امام بسته بودند، راهها همه تحت کنترل بود تا کسی به امام نپیوندد.تهدیدهای سپاه عمر سعد، جدیتر و حالت تهاجمی آنان به سوی خیمهها بیشتر میشد.عصر روز پنجشنبه تاسوعا، ابن سعد با دستوری که از ابن زیاد دریافت کرده بود، آماده جنگ با حسین «ع» شد.گروهی از سپاه کوفه به سوی خیمهگاه امام تاختند. امام کنار خیمهاش نشسته و به شمشیر تکیه داده بود. زینب، صدای همهمه مهاجمان را شنید.امام را (که خواب، چشمانش را ربوده بود) بیدارکرد. سید الشهدا، خوابی را که آن لحظه دیده بود نقل کرد که رسول خدا «ص» به او فرمود: پیش ما میآیی.حسین «ع» برادرش عباس را همراه جمعی جلو فرستاد تا از هدف مهاجمان آگاه شوند.چون فهمیدند که به قصد جنگ یا گرفتن بیعت آمدهاند، به دستورامام، آن شب را مهلت طلبیدند تا به عبادت و نماز بپردازند.و درگیری به فردا موکول شد.(1)
امام صادق «ع» درباره محاصره شدن سید الشهدا در روز عاشورا فرموده است: «تاسوعا یوم حوصر فیه الحسین و اصحابه بکربلاء و اجتمع علیه خیل اهل الشام و اناخوا علیه و فرح ابن مرجانة و عمر بن سعد بتوافر الخیل و کثرتها و استضعفوا فیه الحسین واصحابه و ایقنوا انه لا یاتی الحسین ناصر و لا یمده اهل العراق.»(2) تاسوعا روزی است که حسین «ع» و اصحاب او در کربلا محاصره شدند و سپاه شامیان بر ضد آنان گرد آمد.ابنزیاد و عمر سعد نیز از فراهم آمدن آن همه سواران خوشحال شدند و آن روز، حسین «ع» و یارانش را ناتوان شمردند و یقین کردند که دیگر برای او یاوری نخواهد آمد و عراقیاننیز او را پشتیبانی نخواهند کرد.
1) حیاة الامام الحسین، ج 3، ص 161.
2) سفینة البحار، ج 1، ص 124.
