این که آیا امام حسین «ع» میدانست در کربلا شهید خواهد شد، یا آنکه غافلگیر شد و در محاصره قرار گرفت، میان نویسندگان بحث است.اما آنچه از روایات و اصول اعتقادی شیعه برمیآید، آن حضرت خبر داشت و آگاهانه شهادت را برگزیده بود.نه تنها در آغازحرکت از مدینه و شب وداع با حرم پیامبر، یا آغاز حرکت از مکه به سوی سرزمین عراق، بلکه از سالها پیش خبر داشت و شهادت، عهدی از سوی خدا و رسول با او بود.از بدو تولد آن حضرت، موضوع شهادتش در عاشورا مطرح بوده است، حتی در زمان انبیایپیشین نیز روشن بوده که حسین، فرزند پیامبر خاتم در کربلا شهید خواهد شد.در اینباره احادیث فراوان است و خبر دادن به پیامبرانی چون آدم، نوح، ابراهیم، زکریا، اسماعیل، موسی، عیسی و… در منابع حدیثی مفصل آمده است که در این مختصر نمیگنجد.(1) علی «ع» همراه تنی چند از سرزمین کربلا عبور میکرد که چشمانش پر از اشک شد و فرمود: «هذا مناخ رکابهم و هذا ملقی رحالهم و ههنا تهراق دمائهم…»(2) اینحا محل فرود آمدن مرکب آنان است و اینجا خونشان ریخته می شود. جبرئیل هم به پیامبر خبر داده بود که «ان امتک تقتل الحسین من بعدک…»(3) امت تو پس از تو حسین را می کشد.
با حدیثی که ملائک ز ازل آوردند
سخن از قصه عشق تو ز لولاک گذشت
حتی در کتب آسمانی پیشین نیز اشاراتی آمده و بصورت خارق العاده در کنیسهها و
معابد یهود و نصاری اشعاری پیرامون این حادثه با دست غیبی نگاشته شده است.از جملهبر دیوار کلیسای نصاری که سر مطهر امام حسین «ع» را به آنجا برده بودند، نوشته بود:
اترجو امة قتلتحسینا
شفاعة جده یوم الحساب(4)
آیا امتی که حسین را کشته است، در روز قیامت امید شفاعت جدش را دارد؟
1) مجموعهای از این احادیث در بحار الانوار، ج 44، ص 223 تا 268 و عوالم (الامام الحسین) ص 101 تا 157 آمدهاست.
2) بحار الانوار، ج 44، ص 258.
3) همان، ص 236.
4) عوالم (امام حسین)، ص 111.
