از قساوتهای دشمنان در کربلا، عریان نهادن جسم حسین «ع» بر روی خاک بود.امام، برای پیشگیری از این ظلم، روز عاشورا قبل از عزیمت به میدان شهادت، کنار خیمهها آمد و از خواهرش زینب، جامه و شلواری کهنه طلبید و آنها را با دست پاره پاره کرد و بر تن پوشید تا کسی پس از شهادتش در آن جامهها رغبت نکند و به طمع آن لباس، او را عریان نسازد، فرمود: «ائتونی ثوبا لا یرغب فیه احد اجعله تحت ثیابی لئلا اجرد منه بعد قتلی…»(1) اما «ابجر (ابحر) بن کعب» جنایت کرده آن را پس از شهادت امام از تن او درآورد و حسین را عریان در کربلا نهاد. از آن پس دستهایش خشک شد، مثل دو تکه چوب.(2) و به نقلی شلواری را که درآورد، در نتیجه از دو پا فلج و زمینگیر شد.(3)
لباس کهنه بپوشید زیر پیرهنش
که تا برون نکند خصم بدمنش ز تنش
لباس کهنه چه حاجت که زیر سم ستور
تنی نماند که پوشند جامه یا کفنش(4)
در برخی نقلها تغییر «عتیق» آمده، یا «ثوب خلق»، که همان «لباس کهنه» است.
1) بحار الانوار، ج 45، ص 54.
2) اثبات الهداة، ج 5، ص 201، عوالم (امام حسین)، ص 297.
3) بحار الانوار، ح 45، ص 57.
4) وصال شیرازی.
