نام طایفهای که نزدیک کربلا ساکن بودند و فردای عاشورا، پس از رفتن سپاه عمرسعد، عدهای از آنان برای دفن اجساد مطهر شهدای اهل بیت به کربلا آمدند(1) و چون اجساد را نمیشناختند، متحیر بودند.در آن هنگام، حضرت سجاد «ع» آمد و پیکر اهل بیت و اصحاب را یک به یک به آنان شناساند و آنان در دفن شهدا، حضرت را یاری کردند و برای خویش، افتخار آفریدند.در «دایرة المعارف تشیع» آمده است:
«بنی اسد، نام تیرهای از قبایل عرب، از فرزندان اسد بن خزیمه بن مدرکه… این قبیله توفیق و افتخار دفن پیکر مطهر حضرت سید الشهدا و انصار آن حضرت را پس از واقعه کربلا در سال 61 ق.داشتند.جمعی از اصحاب، علما، شعرا و زعمای امامیه از این قبیله برخاستهاند.برخی از همسران پیامبر اکرم «ص» نیز از همین قبیله بودهاند.این قبیله درسال 19 هجری از بلاد حجاز به عراق رفته، در کوفه و غاضریه از نواحی کربلا سکونتکردند.از قبایل سلحشور عرب محسوب میگردند.هنگام بنای کوفه، این قبیله محله خاصی را در جنوب مسجد کوفه به خویش اختصاص دادند.در سال 36 هجری در جنگجمل، با علی «ع» بیعت کردند و در کنار آن حضرت جنگیدند.در قیام عاشورا در سال 61به سه دسته تقسیم شدند: موافق با حضرت و مخالف و بیطرف.حبیب بن مظاهر، انس بن حرث، مسلم بن عوسجه، قیس بن مسهر، موقع بن ثمامه و عمرو بن خالد صیداوی از سران موافق بودند و حرملة بن کاهل اسدی، قاتل طفل شیر خوار، از سران مخالف بود. گروهی از دسته سوم (بیطرفها) پس از شهادت حسین، زنانشان بر میدان جنگ گذر کرده و اجساد را دیدند و تحت تاثیر قرار گرفتند و به سرزمین خود رفته، مردان را جهت دفناجساد، خبر کردند.ابتدا زنان بیل و کلنگ به دست گرفته به طرف کربلا روان شدند.پس ازمدتی
وجدان مردان بنی اسد بیدار گشت و به خود آمدند و به دنبال زنان راه افتاده به دفناجساد امام و یارانش پرداختند.این فداکاری سبب شهرت آنان شد و از آن پس شیعیان به نظر احترام و محبت به قبیله بنی اسد مینگرند».(2)
1) مروج الذهب، ج 3، ص 63.
2) دایرة المعارف تشیع، ج 3، ص 340.
