در عراق، بویژه در مناسبتهای خاص، عزاداران حسینی به صورت دسته جمعی و درقالب کاروانهای کوچک و بزرگ، پیاده به سوی «کربلا» میروند.این حرکت مقدس، بویژه از نجف به کربلا، که اغلب با شرکت علمای دینی انجام میگرفت، چندین نوبت از طرف رژیم بعثی عراق، جلوگیری یا به خاک و خون کشیده شد.یکی از این نوبتها در سال 1397 ق بود.زائران، برای بهره برداریهای تبلیغی و سیاسی بر ضد طاغوت عراق،
برنامه ریزیهای مفصل کرده بودند. حکومت عراق هم به شدت و خشونت متوسل شد و راهپیمایان را در طول راه، از آسمان و زمین به گلوله بست.حادثه، بصورت پیاپی، درسالهای 1390، 1395، 1396 ق در ایام عاشورا و اربعین پیش آمده بود، اما انتفاضه و حرکت گسترده سال 1397 ق بی سابقه بود و نجف، آن سال بسیج کننده این نیروی عظیممردمی بود که از کنار مرقد امیر المؤمنین، به راه افتاد و پس از چهار روز پیاده روی به کربلارسید.حرکت موکبهای پیاده و شعارهای طول راه و سخنرانیهای متعدد، همه نوعی معارضه با حکومت بعث بود.امواج گسترده مردمی با شعار «ابد و الله ما ننسی حسینا» (بهخدا قسم، هرگز حسین را فراموش نخواهیم کرد) به راه افتاده بود.نیروهای دولتی برایجلوگیری از رسیدن زائران به کربلا، برنامههای مختلفی داشتند و درگیریهایی پیش آمد وشهدایی بر خاک افتادند.وقتی هم به کربلا رسیدند، حوادثی شدیدتر پیش آمد و کسانیکشته و جمع بسیاری دستگیر شدند و نهضت شیعی اربعین آن سال، در خاطره تاریخ ثبتشد و مبدا الهام و شور گستری برای سالهای بعد گردید.این حادثه در سال 1356 شبود.(1)
1) در کتاب «انتفاضة صفر الاسلامیه» به قلم رعد الموسوی که خود از شاهدان حادثه بوده است، مبسوط این حادثه نقل شده است.در مجله پیام انقلاب نیز در سال 64 و 65 (شمارههای 156 تا 163) گزارشی مفصل از آن اربعین سرخآمده است، در سلسله مقالات «زیارت» به قلم نویسنده.
