وقتی یاران امام حسین علیه السلام همه به شهادت رسیدند، امام علیه السلام به پیکرهای آنان نگریست و به کوفیان نفرین کرد:
حدیث 417
قال الامام الحسین علیه السلام: اَللَّهُمَّ اَمْسِکْ عَنْهُمْ قَطْرَ السَّماءِ وَ اصْنَعْهُمْ بَرَکاتِ الْاَرْضِ «اَللَّهُمَّ فَإنْ مَتَّعْتَهُمْ اِلی حینٍ فَفَرِّقْهُمْ فِرَقاً وَاجْعَلْهُمْ طَرائِقَ قِدَداً وَلا تُرْضِ الْوُلاةَ عَنْهُمْ اَبَداً، فَاِنَّهُمْ دَعَوْنا لِیَنْصُرُونا فَعَدَوا عَلَیْنا فَقَتَلُونا.(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (خدایا این مردم ستمگر را از باران رحمت واز برکات زمین محروم کن، و اگر عمر طبیعی به آنان دادی به بلای تفرقه و جدائی مبتلایشان بگردان، و حکّام و فرمانروایانشان را از آنان خشنود نگردان، و ستیزه و دشمنی در بین آنها و حکّامشان برقرار کن که آنان ما را با وعده نصرت و یاری دعوت کرده سپس به جنگ با ما برخواستند).
1) تاریخ طبری ج3 ص333، ارشاد شیخ مفید ص241، مثیر الاحزان ص74، تاریخ ابن أثیر ج2 ص571.
