امام حسین علیه السلام بسیار فروتن و مهربان و اهل محبّت کردن بود، نسبت به مردم محبّتهای فراوانی داشت، و فقراء و ایتام مدینه را سرپرستی میکرد، و آنقدر با زنبیل، نان و خرما به خانه فقراء و محتاجان میبرد که دسته زنبیل دوش مبارک آن حضرت را زخم کرده بود، به نمونههای دیگر توجّه کنید:
1 – عمّه مهربانش «امّ هانی» وقتی شنید که امام حسین علیه السلام قصد دارد از مدینه
کوچ کند فرمود، دیگر چه کسی یتیمان و تهیدستان مدینه را سرپرستی میکند؟.
2 – امام تا دید در یک توطئه سیاسی میخواهند همسر عبدالله بن عامر را از او بربایند تن به ازدواج سیاسی داد و هند را بخانه خود آورد و مشت محکمی بر دهان معاویه و یزید زد. حدیث
3 – لشگریان حُر گرچه راه را بر او بستند امّا امام دستور داد لشگریان حُر و اسبانشان را سیراب کنند.
4 – در بین راه کربلا تا شنید مسلم بن عقیل به شهادت رسید، به خیمه فرزندانش رفت و دخترش را بر زانوی خود نشاند و فرمود: من پدر تو و تو دختر من میباشی.
