شناخت مؤمن واقعی از دیگران که به ظاهر ایمان آوردند، یکی از ضرورتهای اعتقادی است و همه آنان که ایمان آوردند میخواهند بدانند آیا از مؤمنان واقعی میباشند یا نه؟
حدیث 387
قال الامام الحسین علیه السلام: اِنَّ الْمُؤْمِنَ اِتّخَذَاللهَ عِصْمَتَهُ، وَ قَوْلَهُ مِرْآتَهُ، فَمَرَّةً یَنْظُرُ فی نَعْتِ الْمُؤْمِنینَ، وَ تارَةً یَنْظُرُ فی وَصْفِ الْمُتَجَبِّرینَ، فَهُوَ مِنْهُ فی لَطائِفَ، وَ مِنْ نَفْسِهِ فی تَعارُفٍ، وَ مِنْ فَطِنَتِهِ فی یَقینٍ، وَ مِنْ قُدْسِهِ عَلی تَمْکینٍ.
امام حسین علیه السلام فرمود: (همانا مؤمن با یاد خدا از ارتکاب گناهان مصون است، سخن او آینه اوست، زمانی در صفات مؤمنان اندیشه میکند، و زمانی دیگر در صفات زورگویان میاندیشد و عبرت میگیرد، و از اینگونه اندیشهها نکتههای زیبا میآموزد و نفس او پاک و پاکیزه است و در شک و تردیدها او به یقین میرسد و روح او تسلیم پروردگار است).(1)
1) تحف العقول ص177، بحارالانوار ج78 ص119 حدیث 15.
