در دوران کودکی امام حسن و امام حسینعلیهما السلام به بازی و گردش رفته و از شهر مدینه خارج شدند، مدّتی گذشت حضرت زهراعلیها السلام نگران شد، خبر به پیامبر رسید، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در جستجوی عزیزان خود از شهر خارج شده آن دو را در کناره کوهی مشاهده کرد که از خستگی خوابیدهاند و مار بزرگی در بالای سرشان چنبر زده است. رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم سنگی را برداشت تا مار را براند که مار بحرف آمد و گفت: سلام بر تو ای رسول خدا، من اینجا آمدهام تا از دو فرزندت حراست کنم. آنگاه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم حسن را بر دوش راست و حسین را بر روی دوش چپ خود گذاشت و راه خانه در پیش گرفت که حضرت جبرئیل برای کمک به پیامبر فرود آمد و حسین را بر دوش خود گرفت. از آن پس امام حسن علیه السلام میفرمود، مرا بهترین اهل زمین بر دوش گرفت و امام حسین علیه السلام میفرمود:
حدیث 312
قال الامام الحسین علیه السلام: حَمَلَنِی خَیْرُ أَهْلِ السَّماءِ
امام حسین علیه السلام فرمود: (مرا بهترین اهل آسمان بدوش کشید.)
