امام حسین علیه السلام پس از اعمال عمره برای حج مُحرِم نشد، با یاران خود تا صحرای عرفات پیش رفت، کنار «کوه رحمت» دعای معروف «عرفه» را خواند و در حالی که همه حاجیان بسوی صحرای عرفات میرفتند و چادر میزدند، امام راه عراق را در پیش گرفت و از آنان جدا شد و نشان داد. آنگاه که اسلام در خطر باشد، تنها با انجام مراسم حج که جهاد ضعیفان است نمیشود به دین و قرآن یاری داد، باید به کربلا رفت و مسلّحانه با طاغوتیان زمین جنگید.
وقتی کاروان امام علیه السلام به منطقه تنعیم «که مسجد تنعیم در آنجا قرار دارد» رسید به شترانی برخورد کردند که از طرف فرماندار یزید در یمن، هدایا و مالیات به شام میبردند، امام علیه السلام آن اموال را مصادره کرد(1) و خطاب به صاحبان شتران فرمود:
حدیث 285
قال الامام الحسین علیه السلام: لااُکْرِهُکُمْ، مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَمْضِیَ مَعَنا إِلی الْعِراقِ أَوْفَیْنا کِراءَهُ وَأَحْسَنَّا صُحْبَتَهُ، وَمَنْ أَحَبَّ أَنْ یُفارِقَنا مِنْ مَکانِنا هذا أَعْطَیْناهُ مِنَ الْکِراءِ عَلی قَدْرِما قَطَعَ مِنَ الأرْضِ.
امام حسین علیه السلام فرمود: (من شما را مجبور نمیکنم، هریک از شما مایل باشد که به همراه ما به عراق بیاید کرایه تا عراق را به او میپردازم و او در طول این سفر از مصاحبت نیک ما برخوردار خواهد گردید، و هر کس بخواهد از همینجا به وطن خود برگردد، کرایه از یمن تا این نقطه را به او میپردازم).(2)
1) چون امام حسین علیه السلام امام بحقّ جامعه بود و یزید غاصب حکومت اسلامی بود مالیاتهای کشور اسلامی میبایست به حضرت اباعبدالله علیه السلام تحویل داده میشد. پس درحقیقت امام اموال خود را بازپس گرفته است.
2) تاریخ طبری آملی ج3 ص296 و ج7 ص277، ارشاد شیخ مفید ص 219، مقتل الحسین علیه السلام، خوارزمی ج 1 ص 4220- تاریخ ابن أثیر ج2 ص547، کتاب لهوف ابن طاووس ص30، مثیرالاحزان ص 42، بحار الانوار ج 44 ص 367، اعیان الشیعة ج 1 ص 594، واقفه طف ص 157، انساب الاشراف ج3 ص 164، کامل ابن أثیر ج3 ص 276.
