در آن روزگاران که از روزنامه و مجلّه و رادیو و ماهواره خبری نبود، پیام رسانی به جوامع اسلامی بسیار مشکل بود که با شیوههای گوناگونی تحقّق مییافت. یکی از آنها ارسال نامه به بزرگان شهرها و کشورهای اسلامی بود. وقتی نامهای میآمد و خبر مهمّی را میرساند، فوراً در مجامع عمومی و مساجد مطرح میشد و بگوش مسلمانان میرسید. امام حسین علیه السلام در آغاز قیام و خروج از مدینه نامههای گوناگونی برای اشخاص و بزرگان شهرهای اسلامی نوشت، تا قیام خود را بگوش جهانیان برساند مانند: نامه برای بنیهاشم در مدینه، نامه برای مردم مصر، نامه برای مردم بصره، نامه برای شیعیان کوفه. (به حرف ن – نامهها، مراجعه شود.)
حمزة بن حمران نقل میکند: وقتی امام حسین علیه السلام تصمیم گرفت از مدینه خارج شود، در جمع بنیهاشم کاغذی خواست، فوراً آوردند، امام بر آن کاغذ چنین نگاشت:
حدیث 259
قال الامام الحسین علیه السلام: بِسْمِاللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ مِنْ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلیِّ إِلی بَنی هاشِمٍ، أَمَّا بَعدُ، فَإنّهُ مَنْ
لَحِقَ بی مِنْکُمْ اُسْتُشْهِدَ، وَ مَنْ تَخَلَّفَ لَمْ یَبْلُغْ أَلْفَتْحَ وَالسَّلامُ(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (به نام خداوند بخشنده و مهربان، این نامه از حسین بن علی بن ابیطالب برای بنیهاشم نوشته میشود، همانا هرکس از شما در این قیام به من ملحق شود کشته خواهد شد، و هر کس با من نباشد به پیروزی نخواهد رسید، با درود.(2)
یعنی چارهای جز قیام خونین برای حفظ اسلام نیست.
1) حدثنا ایوب بن نوح، عن صفوان بن یحیی، عن مروان بن إسماعیل، عن حمزة بن حمران، عن أبی عبدالله علیه السلام، قال:.
2) بصائر الدرجات ص481 حدیث 5، کتاب لهوف ابن طاووس ص28، مناقب ابن شهر آشوب مازندرانی ج4 ص76، مثیر الاحزان ص39، خرائج و جرائح ج2 ص771، بحارالأنوار ج44 ص330 و ج45 ص84 و ج42 ص81 حدیث 12، عوالم بحرانی ج17 ص179، کامل الزیارات ص75، تاریخ اسلام ذهبی ج2 ص343.
