مسروق نقل میکند که روز عرفه خدمت امام حسن علیه السلام رفتم او را دیدم که در جمع یاران و دوستان نشسته و از غذاهای موجود تناول میفرماید، کمی بعد برخواستم و خدمت امام حسین علیه السلام رسیدم دیدم که روزهدار است. پرسیدم: برادرت امروز را افطار میکند و شما روزه دارید؟.
حدیث 223
قال الامام الحسین علیه السلام: إنَّ الْحَسَنَ کانَ إِماماً فَأفْطَرَ لِئَلاَّ یُتَّخَذَ صَوْمُهُ سُنَّةً، وَ لِیَتأسَّی بِهِ النَّاسُ، فَلَمَّا أَنْ قُبِضَ کُنْتُ اَنَا الْاِمامَ فَأَرَدْتُ أَنْ لایُتَّخَذَ صَوْمی سُنَّةً فَیَتَأَسَّی النَّاسُ بی.
امام حسین علیه السلام فرمود: (برادرم حسن علیه السلام امام مردم است پس امروز را روزه نگرفت تا مردم روزهداری او را سنّت قطعی نپندارند، و از او پیروی کنند، پس هرگاه برادرم از دنیا برود من امام و رهبر جامعه هستم، آنگاه من هم سعی میکنم که مردم روزهداری مرا سنّت قطعی نپندارند که از من پیروی کنند.(1)
یعنی روزه گرفتن یا روزه نگرفتن در روز عرفه،هر دو جایز است، که امام حسن علیه السلام همان روز را روزه نگرفت و امام حسین علیه السلام گرفت، امّا چون امام مجتبی علیه السلام رهبر جامعه بود و ممکن بود مردم عمل او را جزو سنّت قطعی بحساب آورند روزه نگرفت رعایت حال مردم را کرد.
1) مَن لایحضره الفقیه ج2 ص87، علل الشرائع ج2 ص386 حدیث 1، بحارالانوار ج97 ص123 حدیث 3.
