روزی جمعی از مردم مدینه خدمت امام حسین علیه السلام رسیدند و گفتند، گروهی از دوستان ما بسوی معاویه رفتند، امّا ما بسوی شما آمدیم، و اظهار داشتند که: ما برای دین خود بسوی شما آمدیم. حضرت اباعبدالله علیه السلام مدّتی سکوت کرد و سپس سربلند کرد و فرمود:
حدیث 217
قال الامام الحسین علیه السلام: مَنْ أَحَبَّنا لَمْ یُحِبُّنا لِقَرابَةٍ بَیْنَنا وَبَیْنَهُ وَلا لِمَعْرُوفٍ أَسْدَیْناهُ إِلَیْهِ، إِنَّما أَحَبَّنا لِلَّهِ
وَرَسُولِهِ، فمن احبّنا جاءَ مَعَنا یَوْمَ الْقِیامَةِ کَهاتَیْنِ (و قرن بین سبابتیه(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (کسی که ما اهلبیت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را دوست میدارد، دوستی او برای وجود خویشاوندی بین او و مانیست، و برای آن نیست که کار خوبی ما در حق او انجام دادهایم، بلکه با ما برای خدا و پیامبرش دوستی دارد که در روز قیامت با ما به صحنه محشر خواهد آمد مانند این دو انگشت که در کنار یکدیگرند.)
آنگاه دو انگشت صبّابهاش را کنار هم قرار داد.
1) اعلام الدین ص46، بحارالانوار ج27 ص127 حدیث 118.
