پس از فتح مکّه و حرکت سپاه اسلام بسوی طائف، گرچه بظاهر بیش از ده هزار نفر در آن سفر پیامبر را همراهی میکردند، امّا وقتی قوم «هوازن» از همه طرف حمله ناگهانی را آغاز کردند، همه گریختند و پیامبر را جز اندک یاران او، تنها گذاشتند.
حدیث 127
قال الامام الحسین علیه السلام: کانَ مِمَّنْ ثَبَتَ مَعَ النَّبِیصلی الله علیه وآله یَوْمَ حُنَیْنِ: اَلْعَبَّاسُ، وَ عَلِیٌّ، وَ أَبُو سُفْیانَ بْنُ الْحارِثِ، وَ عَقیلُ بْنُ أَبی طالِبٍ، وَ عَبْدُاللهِ ابْنُ الزُّبَیْرِ بْنِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ، وَالزُّبَیْرُ بْنُ الْعَوامِ، وَ أُسامَةُ بْنُ زَیْدٍ.(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (از کسانی که روز حُنین در اطراف پیامبر ثابت قدم ماندند، علی علیه السلام، عبّاس علیه السلام و ابوسفیان بن الحارث، و عقیل بن ابیطالب، و عبدالله بن زبیر بن عبدالمطلّب، و زبیر بن عوام، و اسامة بن زید بودند.)
1) کنزالعمال ج10 ص542.
