حضرت اباعبدالله علیه السلام از دوران کودکی تا جوانی، و بخصوص در دوران امامت حضرت مجتبی علیه السلام از آن حضرت اطاعت میکرد، و برابر دستورات امام حسن علیه السلام تسلیم بود، که دیگران احترام متقابل و ادب و بزرگواری فرزندان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را با شگفتی یاد میکردند.
امام حسین علیه السلام نسبت به برادر بخصوص در دوران امامت آن حضرت، فروتن و تسلیم بود و اوامر برادر را با قاطعیّت اجرا میکرد. با قیام او برخاست، و با صلح او سکوت کرد، و تا معاویه زنده بود، مقرّرات صلحنامه را محترم شمرد، و برخلاف برادر چیزی نفرمود تا وحدت امّت اسلامی حفظ گردد. گرچه منافقان و بدخواهان، تلاش فراوان میکردند تا اختلافی میان دو برادر ایجاد کنند امّا نتوانستند. حتّی پس از شهادت حضرت مجتبی علیه السلام گروهی از کوفه و دیگر شهرها به امام حسین علیه السلام نامه نوشتند، و تقاضای فریاد و قیام کردند امّا امام هم چنان قراردادنامه صلح را محترم میشمرد و دستور سکوت و انتظار میداد.
در جواب «بنو جعدة» نوشت:
حدیث 62
قال الامام الحسین علیه السلام: إِنّی لَأَرْجُو أَنْ یَکُونَ رَأْیُ أَخی رَحَمِهُ الله فی الْمُوادِعَةِ، وَرَأْیی فی جِهادِ الظَّلَمَةِ رُشْدَاً وَسَداداً، فَاَلْصِقوُا بِالأَْرْضِ، وَأخْفُوا الشّخْصَ، وَاکْتُموُا الْهَوی،
وَاحْتَرِسُوا مِنَ الأَْظَّاءِ ما دامَ ابْنُ هِنْدٍ حَیّاً، فَإِنْ یَحْدُثْ بِهِ حَدَثٌ وَ أَنَا حَیٌّ یَأْتِکُمْ رَأْیی إِنْ شاءَاللهُ.(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (همانا امیدوارم که نظر برادرم «خدا او را رحمت فرماید» وفاداری به پیمان صلح باشد، و نظر من مبارزه و جهاد با ستمکاران است که رستگاری و پیروزی بهمراه دارد، پس تا معاویه زنده است، در جای خود باشید، پنهان کاری نمائید، اهداف خود را مخفی نگهدارید تا مورد سوء ظن قرار نگیرید، پس هرگاه معاویه از دنیا برود و من زنده باشم، نظر نهایی خود را به شما خواهم گفت انشاء الله).
1) انساب الاشراف ج3 ص151 حدیث 13، البصائر ص275، خرائج و جرائح ج2 ص818 ح 29.
