امام مجتبی علیه السلام در سخنرانی و فنّ خطابه بینظیر بود، زیبا سخن میگفت و با فصاحت و بلاغت خطبه میخواند. روزی امام حسن علیه السلام خطاب به حضرت اباعبدالله علیه السلام فرمود: «ای برادر! ای کاش قدرت روحی تو را میداشتم؟».
حضرت اباعبدالله علیه السلام پاسخ داد: حدیث 60
قال الامام الحسین علیه السلام: وَ اَنَا وَاللهِ وَدَدْتُ أَنَّ لی بَعْضَ ما بُسِطَ لَکَ مِنْ لِسانِکَ.
امام حسین علیه السلام فرمود: (سوگند به خدا من نیز دوست داشتم، برخی از توانمندی تو را در سخن گفتن بمن میدادند.(1)
و در نقل دیگری آمد: روزی حضرت اباعبدالله علیه السلام خطاب به امام مجتبی علیه السلام فرمود:
حدیث 61
قال الامام الحسین علیه السلام: یا حَسَنُ وَدَدْتُ أنَّ لِسانَکَ لی وَقَلْبی لَکَ.(2)
امام حسی علیه السلام فرمود: (برادرم حسن! دوست داشتم که زبان گویای تو ازآنِ من و قلب من ازآنِ تو باشد).
1) تاریخ ابن عساکر (شرح حال امام حسین علیه السلام) ص146 حدیث 187.
2) کشف الغمة ج2 ص31، محجة البیضاء ج4 ص227، بحارالانوار ج44 ص195 ضمن حدیث 8.
