در آستانه محاصره اقتصادی در کربلا، شمر در مجلس ابن زیاد برخاست و گفت: فرزندان امّ البنین از قبیله ما میباشند برای آنان امان نامهای تنظیم کن. ابن زیاد امان نامهای برای حضرت ابوالفضل العباس و عبدالله و جعفر و عثمان از فرزندان امّ البنین نوشت. شمر آن را برداشته نزدیکی خیام اباعبدالله علیه السلام آمد و با صدای بلند فرزندان امّ البنین را فراخواند، امّا کسی جواب او را نداد. امام اظهار داشت:
حدیث 30
قال الامام الحسین علیه السلام: أَجیبُوهُ وَاِنْ کانَ فاسِقاً فَإِنَّهُ مِنْ أَخْوالِکُمْ.
امام حسین علیه السلام فرمود: (جواب شمر را اگر چه فاسق است بگویید زیرا از قبیله مادر شما است).
آنگاه حضرت عبّاس علیه السلام پیش رفت و پرسید: چه گوئی؟. شمر گفت: برای شما فرزندان امّ البنین امان نامه آوردم، دست از حسین بردارید که همه شما در امانید.
حضرت عباس پاسخ داد: نفرین بر تو ای شمر، خدا تو و ابن زیاد نویسنده این امان نامه را لعنت کند، ای دشمن خدا آیا به ما دستور میدهی دست از یاری برادرمان حسین علیه السلام برداریم و از دشمنان خدا اطاعت کنیم؟
