3515. الخرائج والجرائح عن جابر عن أبی جعفر [الباقر] علیه السلام: قالَ الحُسَینُ بنُ عَلِیٍّ علیه‌السلام لِأَصحابِهِ قَبلَ أن یُقتَلَ: إنَّ رَسولَ اللّهِ صلى الله علیه و آله قالَ:
یا بُنَیَّ إنَّکَ سَتُساقُ إلَى العِراقِ، وهِیَ أرضٌ قَدِ التَقى بِهَا النَّبِیّونَ و أوصِیاءُ النَّبِیّینَ، وهِیَ أرضٌ تُدعى «عَمورا»، وإنَّکَ تُستَشهَدُ بِها ویُستَشهَدُ مَعَکَ جَماعَةٌ مِن أصحابِکَ، لا یَجِدونَ ألَمَ مَسِّ الحَدیدِ، وتَلا: «قُلْنا یا نارُ کُونِی بَرْداً وَ سَلاماً عَلى إِبْراهِیمَ»(1)، تَکونُ الحَربُ عَلَیکَ وعَلَیهِم بَردا وسَلاما.
فَأَبشِروا؛ فَوَاللّهِ لَئِن قَتَلونا، فَإِنّا نَرِدُ عَلى نَبِیِّنا، ثُمَّ أمکُثُ ما شاءَ اللّهُ، فَأَکونُ أوَّلَ مَن تَنشَقُّ عَنهُ الأَرضُ، فَأَخرُجُ خَرجَةً یُوافِقُ ذلِکَ خَرجَةَ أمیرِ المُؤمِنینَ علیه‌السلام وقِیامَ قائِمِنا، وحَیاةَ رَسولِ اللّهِ صلى الله علیه و آله.
ثُمَّ لَیَنزِلَنَّ عَلَیَّ وَفدٌ مِنَ السَّماءِ مِن عِندِ اللّهِ، لَم یَنزِلوا إلَى الأَرضِ قَطُّ، ولَیَنزِلَنَّ إلَیَّ جَبرَئیلُ ومیکائیلُ وإسرافیلُوجُنودٌ مِنَ المَلائِکَةِ، ولَیَنزِلَنَّ مُحَمَّدٌ صلى الله علیه و آله وعَلِیٌّ علیه‌السلام و أنَا و أخی، وجَمیعُ مَن مَنَّ اللّهُ عَلَیهِ فی حَمولاتٍ(2) مِن حَمولاتِ الرَّبِّ؛ خَیلٍ
3515. الخرائج والجرائح به نقل از جابر، از امام باقر علیه السلام: حسین بن على علیه‌السلام پیش از کشته شدن به یارانش فرمود: «پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمود: «پسر عزیزم! تو به زودى به سوى عراق، کشانده مىشوى و آن، سرزمینى است که پیامبران و اوصیاىِ پیامبران، آن را دیدهاند و آن، سرزمینى به نام «عَمورا» است و تو در آن جا شهید مىشوى و گروهى از یارانت با تو به شهادت مىرسند که آنان، درد شمشیرها را حس نمىکنند» .
سپس تلاوت فرمود: «گفتیم: اى آتش! بر ابراهیم، سرد و سلامت باش». آتش جنگ، بر تو و بر ایشان، سرد و سلامت است» .
پس مژده دهید که به خدا سوگند اگر ما را بکُشند، بر پیامبرمان در مىآییم. سپس، آن مقدار که خدا بخواهد، درنگ مىکنم و من، نخستین فردى هستم که از قبر بیرون مىآیم و خروجم با خروجِ امیر مؤمنان و قیامِ قائم و زندگانى پیامبر خدا صلى الله علیه و آله همراه مىشود.
سپس، سفیرانى از آسمان، از نزد خدا بر من فرود مىآیند که تا آن زمان، بر زمین، فرود نیامدهاند و جبرئیل و میکائیل و اسرافیل علیهم السلام و افواج فرشتگان، بر من
بُلقٍ(3) مِن نورٍ، لَم یَرکَبها مَخلوقٌ.
ثُمَّ لَیَهُزَّنَّ مُحَمَّدٌ صلى الله علیه و آله لِواءَهُ، ولَیَدفَعَنَّهُ إلى قائِمِنا مَعَ سَیفِهِ .. ..
ولَتَنزِلَنَّ البَرَکَةُ مِنَ السَّماءِ إلَى الأَرضِ؛ حَتّى إنَّ الشَّجَرَةَ لَتَقصَفُ بِما یُریدُ اللّهُ فیها مِن الثَّمَرِ، ولَیَأکُلُنَّ ثَمَرَةَ الشِّتاءِ فِی الصَّیفِ وثَمَرَةَ الصَّیفِ فِی الشِّتاءِ، وذلِکَ قَولُ اللّهِ تَعالى: «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لکِنْ کَذَّبُوا»(4)
ثُمَّ إنَّ اللّهَ لَیَهَبُ لِشیعَتِنا کَرامَةً لا یَخفى عَلَیهِم شَیءٌ فِی الأَرض وما کانَ فیها، حَتّى إنَّ الرَّجُلَ مِنهُم یُریدُ أن یَعلَمَ عِلمَ أهلِ بَیتِهِ، فَیُخبِرَهُم بِعِلمِ ما یَعمَلونَ.(5)
فرود مىآیند و محمّد صلى الله علیه و آله و على علیه‌السلام و من و برادرم و همه کسانى که خدا بر ایشان منّت نهاده است، سوار بر مَرکبهایى از مَرکبهاى خداوند، اسبانى رنگارنگ از جنس نور که هیچ مخلوقى بر آنها سوار نشده، فرود مىآییم.
سپس، محمّد صلى الله علیه و آله پرچمش را برافراشته مىسازد و آن را به همراه شمشیرش به قائمِ ما مىسپارد … و برکت، از آسمان به زمین، نازل مىشود تا آن جا که درخت از سنگینى بارِ میوهاش که خدا براى آن خواسته، مىشکند و میوه زمستان را در تابستان مىخورند و میوه تابستان را در زمستان؛ و این، سخن خداى متعال است: «و اگر اهل شهرها ایمان مىآوردند و پرهیزگارى پیشه مىکردند، برکاتى از آسمان و زمین برایشان مىگشودیم؛ اما دروغ انگاشتند».
سپس، خداوند، کرامتى به پیروان ما مىبخشد که چیزى از زمین و آنچه در آن است، بر ایشان پنهان نمىماند تا آن جا که مرد مىخواهد بداند خانوادهاش چه مىکنند، پس به آنان از آنچه مىکنند، خبر مىدهد».
1) الأنبیاء: 69.
2) الحَمُولَةُ: البعیرُ یُحملُ علیه، وقد یُستَعمَلُ فی الفَرَسِ والبَغلِ والحمار (المصباح المنیر: ص 152 «حمل»).
3) البَلَقُ: سواد وبیاض (الصحاح: ج 4 ص 1451 «بلق»).
4) الأعراف: 96.
5) الخرائج والجرائح: ج 2 ص 848 ح 63، مختصر بصائر الدرجات: ص 36 نحوه، بحار الأنوار: ج 45 ص 80 ح 6.
