زمان مطالعه: < 1 دقیقه
از نیمه دوم قرن پنجم تا نیمه نخست قرن هفتم، کثرت شیعیان در عراق، از یک سو، و حضور برخى از وزیران و امیران شیعى در مناطقى از عراق، مانند آل مَزیَد در حِلّه، از سوى دیگر سبب توجّه خاص به عتبات بود. در این میان، گاه مشکلاتى هم پدید مىآمد. براى نمونه، گفته شده است که مسترشد عبّاسى، در سال 529 ق، اموال خزانه حرم امام حسین علیه‌السلام را تصرّف کرد و گفت: «قبر، گنجینه لازم ندارد»! وى، این اموال را صرف سپاهیانش کرد که عاقبت به خیر هم نشد.(1)
1) المناقب، ابن شهرآشوب: ج 2 ص 348.
