زیارت اهل ایمان، به قدرى در سازندگى فردى و اجتماعى انسان، مؤثّر است که در برخى از روایات، همسنگ زیارت خداوند متعال و یا زیارت پیامبر خدا صلى الله علیه و آله شمرده شده است. در حدیث نبوى آمده:
مَن زارَ أخاهُ المُؤمِنَ إلى مَنزِلِهِ لا لِحاجَةٍ مِنهُ إلَیهِ، کُتِبَ مِن زُوّارِ اللّهِ، وَ کانَ حَقیقا عَلَى اللّهِ أن یُکرِمَ زائِرَهُ.(1)
هر کس از برادر مؤمنش در خانه او، بدون نیاز بردن به نزد وى، دیدار کند، از زائران خدا شمرده مىشود و بر خداوند است که زائرش را احترام کند.
و در حدیثى دیگر از ایشان روایت شده که فرمود:
مَن زارَ أخاهُ فی بَیتِهِ قالَ اللّهُت لَهُ: أنتَ ضَیفى وَ زائِرى، عَلَىَّ قِراکَ، وَ قَد أوجَبتُ لَکَ الجَنَّةَ بِحُبِّکَ إیّاهُ.(2)
هر کس براى دیدن برادر [مؤمن] خود به خانه او برود، خداوندت به او مىگوید: «تو میهمان و زائر منى. پذیرایىِ تو، به عهده من است و من به خاطر این که او را دوست دارى، بهشت را بر تو واجب کردم».
و در روایت دیگرى از پیامبر صلى الله علیه و آله آمده است:
مَن زارَ عالِماً فَکَأَنَّما زارَنى.(3)
هر کس به دیدار عالِمى برود، گویى مرا زیارت کرده است.
گفتنى است که در آداب زیارت (دید و بازدید) در اسلام، بویژه در باره خویشاوندان، افزون بر دیدار، به نیکى کردن و هدیه دادن نیز تأکید شده است.(4)
1) رسائل الشهید الثانى: ص 331، بحار الأنوار: ج 77 ص 192.
2) الکافى: ج 2 ص 177 ح 6.
3) الفردوس: ج 5 ص 485 ح 8839.
4) ر. ک: میزان الحکمة با ترجمه فارسى: ج 4 ذیل «الرّحم (خویشاوندى)».
