زمان مطالعه: < 1 دقیقه
به ملّتى که مَرامش بُود مرام حسین
من احترام گذارم به احترام حسین
از آن جهت شده ایوان کربلا، دل ما
که افتتاح شده از ازَل به نام حسین
هنوز تشنه، بگِرید چو آب مىنوشد
هنوز مىشنود گوش دل، پیام حسین
زبان به موعظه بگشود و من نمىگویم
چه روى داد و چرا قطع شد کلام حسین
به باغ، سرو خرامان، به خاک، خون مىریخت
فِتاد چون به زمین، سرو خوشخرام حسین
نه چون حسین، کسى سجده کرد در عالم
نه کس قیام نموده است چون قیام حسین
حسین، بس که مقامش بلندمرتبه است
بجز خداىْ نداند کسى مقام حسین.(1)
1) گلواژه (2): ص 128.
