زمان مطالعه: < 1 دقیقه
جز غم نبود مائده خوان کربلا
جز خون نبود نعمت الوان کربلا
افلاکیان هنوز به سر، خاک مىکنند
زان گَردها که خاست ز میدان کربلا
پاى فرات، آبلهدار از حباب شد
در جستجوى سوخته، جانان کربلا
شد شمعوار ریشهکن از سوز تشنگى
نخلى که سر کشید ز بستان کربلا
در قید رشته همچو اسیران، فِتاده است
عِقد گهر به یاد یتیمان کربلا
دارد پیام از دل صد چاک مصطفى
هر گُل که سر زند ز گلستان کربلا
از غم دگر نکرد کمر، چرخ پیر، راست
زان دَم که دید داغ جوانان کربلا
زان دم که دید تشنهلبْ آنناموَر، بماند
آب گُهَر، گِرِه به گلوى گُهَر بماند.(1)
1) دانشنامه شعر عاشورایى: ج 2 ص 831.
