زمان مطالعه: < 1 دقیقه
اى نقدِ جان، نثار شهیدان کربلا
چون خاک رهگذار شهیدان کربلا
طورى که قدر و منزلتش از فلک گذشت
سنگى است از مزار شهیدان کربلا
آب خَضِر به پرده ظلمت، نهفته چیست؟
گر نیست شرمسارِ شهیدان کربلا
در چشم آفتاب کند خاک، اگر رود
بر آسمان، غبار شهیدان کربلا
گر خِضْر، از حیاتْ پشیمان شود، رواست
کو نیست در شمارِ شهیدان کربلا
گلگشت عاشقان، همه در خون خود بُود
این است لالهزارِ شهیدان کربلا
تا دست لطف حق، چه نَهَد مرهم نهان
بر زخم آشکارِ شهیدان کربلا
استاده است ساقى کوثر، مىِ طهور
بر کف، در انتظار شهیدان کربلا.
ماه محرّم است و شد، دجله روان ز چشم ما
بهر حسین تشنهلب، شاه شهید کربلا
با شهداى کربلا، لاف وفا هر آن که زد
گر نه شهیدِ گریه شد، مدّعى است و بىوفا
بس که ز آتش جگر، گریه گرم مىکنم
مردمک دو دیدهام، سوخته شد در این عزا.(1)
1) سیرى در مرثیه عاشورایى: ص 195 196.
