امام حسین علیه السلام به یکی از معجزات فیزیکی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام اشاره فرمود که:
حدیث 395
قال الامام الحسین علیه السلام: کُنَّا قُعُوداً ذاتَ یَوْمٍ عِنْدَ أَمیرِ الْمُؤْمِنینَ علیه السلام وَ هُناکَ شَجَرَةُ رُمَّانٍ یابِسَةٌ، إِذْ
دَخَلَ عَلَیْهِ نَفَرٌ مِنْ مُبْغِضیهِ، وَ عِنْدَهُ قَوْمٌ مِنْ مُحِبّیهِ فَسَلِّمُوا، فَأَمَرَهُمْ بِالْجُلُوسِ. فقال علی علیه السلام: إنّی أریکم الیوم آیة تکون فیکم کمثل المائدة فی بنی إسرائیل إذ یقول الله «إنّی مُنَزِّلُها عَلَیْکُمْ فَمَنْ یَکْفُرْ بَعْدُ مِنْکُمْ فَإِنّی اُعَذِّبُهُ عَذاباً لا اُعَذِّبُهُ أَحَدَاً مِنَ العالَمینَ».(1)
ثم قال: انظروا إلی الشجرة – وَکانَتْ یابِسَةً – وَ إِذا هِیَ قَدْ جَرَی الْماءُ فی عُودِها ثُمَّ اِخْضَرَّتْ وَ اَوْرَقَتْ وَ عَقَدَتْ وَتَدَلّی حَمُلَها عَلی رُؤُوسِنا، ثُمَّ الْتَفَتَ إلَیْنا
فَقالَ لِلْقَوْمِ الَّذینَ هُمْ مُحِبُّوهُ: مدّوا أیدیکم و تناولوا و کلوا. فقلنا: «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ، وَ تَناوَلْنا وَ أَکَلْنا رُمَّاناً لَمْ نَأْکُلْ قَطُّ شَیْئاً أَعْذَبَ مِنْهُ وَ أَطْیَبَ.
ثُمّ قالَ لِلنَّفَرِ الَّذینَ هُمْ مُبْغِضُوهُ: مدّوا أیدیکم و تناولوا. فَمَدُّوا أَیْدِیَهُمْ فَارْتَفَعَتْ، وَ کُلَّما مَدَّ رَجُلٌ مِنْهُمْ یَدَهُ إِلی رُمَّانَةٍ اِرْتَفَعَتْ، فَلَمْ یَتَناوَلُوا شَیْئاً، فَقالُوا:
یا أمیرالمؤمنین مابال أخواننا مدوا أیدیهم و تناولوا و أکلوا، و مددنا أیدینا فلم ننل؟. فقال علیه السلام: و کذلک الجنّة لاینالها إلاّ أولیاؤنا و محبّونا، و لایبعد منها إلاّ أعداؤنا و مبغضونا.
فَلَمَّا خَرَجُوا قالُوا: هذا من سحر علی بن أبی طالب قلیل!. قال سلمان: ماذا تقولون «أفَسِحْرٌ هذا أمْ أنْتُمْ لاتُبْصِرُونَ»(2) (3)
امام حسین علیه السلام فرمود: (روزی در خدمت پدر نشسته بودیم، در حیاط منزل ما درخت خشک شده اناری وجود داشت، که تعدادی مهمان همراه با سلمان فارسی بر ما وارد شدند. در آن جمعیّت برخی از دوستداران پدرم علی علیه السلام و برخی از دشمنان ما
وجود داشت. پس از سلام و احوالپرسی، پدرم همه آنان را به نشستن دعوت فرمود، همگی نشستند. پس علی علیه السلام فرمود: امروز نشانهای از حقّانیّت خود را بشما نشان خواهم داد همانند مائدهای که در قوم بنیاسرائیل نازل شد و خدا فرمود: «من آن را بر شما نازل میکنم امّا اگر کسی پس از آن بر کُفر خود باقی ماند من او را عذاب خواهم کرد عذابی که دیگران را آنگونه عذاب نکرده باشم». سپس به همه حاضران فرمود به درخت خشک انار نگاه کنید، درخت خشک بود، وقتی همه به آن نگاه کردیم، آب در رگ و ریشه و ساقه آن جریان پیدا کرد و سبز شد، سپس برگ درآورد و شاخههای آن قد کشید، بالا آمد تا بالای سرما قرار گرفت، و پر از میوه انار بود. آنگاه علی علیه السلام به دوستان خود فرمود: «دست دراز کنید و میوهها را بچینید و بخورید.»
ما و دوستان ما میوهها را چیدیم، و گفتیم بنام خداوند بخشنده و مهربان، و آنها را خوردیم که اناری به آن شیرینی و گوارائی نخورده بودیم. سپس امام علی علیه السلام به دشمنان ما فرمود شما هم دست دراز کنید و از این میوهها بخورید. امّا آنها هرچه دستها را بالا میبردند که انارها را بچینند، شاخهها بالاتر میرفتند و مانع میشدند. گفتند یا امیرالمؤمنین! همراهان ما توانستند میوههای انار را بچینند و بخورند امّا ما هرچه تلاش کردیم نتوانستیم از این میوهها برچینیم. امام علی علیه السلام پاسخ داد: در بهشت هم اینگونه است، به بهشت نمیرسند جز یاران و دوستداران ما، و از بهشت دور نمیشوند جز دشمنان ما و آنانکه نسبت به ما کینه توزند.
وقتی آن جمعیّت از منزل ما خارج شدند، آنها که از دشمنان ما بودند گفتند: حادثه امروز از سِحر علی بود.
سلمان فارسی به آنها پاسخ داد: «آیا سِحر بود این حادثه یا شماها آگاهی ندارید؟!»)
1) سوره مائدة آیه 115.
2) سوره طور ص15.
3) خرائج و جرائح ج1 ص219 حدیث 64، ثاقب فی المناقب ص244، بحار الأنوار ج41 ص249 حدیث 4، اثبات الهداة ج5 ص 30.
