در فرهنگ عاشورا، هم شهادت «فتح» محسوب میشود، و هم فتح، فراتر از پیروزی نظامی است. بر اساس آموزش قرآنی «احدی الحسنیین»، مجاهدان راه خدا چه بکشند وچه کشته شوند، پیروزند و پیروزی در سایه عمل به تکلیف است.
شوق شهادت درابا عبدالله «ع» چنان بود که به فرموده امام باقر «ع» روز عاشورا، نصرت الهی برای آن حضرت نازل شد و میان زمین و آسمان بود.حسین بن علی را مخیر کردند که پیروز شود یا شهید گردد.وی شهادت و دیدار الهی را ترجیح داد: «لما نزل النصر علی الحسین بن علی حتی کان بین السماء و الارض ثم خیر: النصر او لقاء الله، فاختار لقاء الله».(1) آن حضرت، کشته شدن را هم پیروزی میدانست، چون هم به رستگاری ابدی میرسید، هم دین را زنده میکرد.امام حسین «ع» خود فرمود: «اما و الله انی لارجو ان یکون خیرا ما اراد اللهبنا، قتلنا ام ظفرنا»(2) به خدا سوگند، امیدوارم آنچه را خداوند برای ما بخواهد. «خیر» باشد، چه کشته شویم، چه پیروز گردیم!
گر چه از داغ لاله میسوزیم
ما همان سر بلند دیروزیم
چون به تکلیف خود عمل کردیم
روز فتح و شکست، پیروزیم(3)
امام خمینی «ره» فرمود: «من امیدوارم به فوز «احدی الحسنیین» نائل شوم، یا پیشرفت مقصودو اقامه عدل و حق، یا شهادت در راه آنکه حق است.»(4)
1) اصول کافی، ج 1، ص 465.
2) اعیان الشیعه، ج 1، ص 597.
3) از شعر «یاد»، جواد محدثی.
4) صحیفه نور ج 4، ص 279.
