زمان مطالعه: < 1 دقیقه
اشعاری است که امام حسین «ع» آنها را مکرر بر زبان جاری کرد.امام سجاد «ع» کهبیمار بود و در خیمه، حضرت زینب او را پرستاری میکرد، اینها را شنید، فهمید که خبر از شهادت میدهد. گریست.زینب هم شنید و گریه کرد.امام حسین «ع» او را دلداری داد و به بردباری سفارش کرد.(1) مضمون این اشعار، شکوه از روزگار بی وفاست که هر صبح
و شام ، دوستان و همراهان را می برد و این راه و فرجام برای همگان است.
یا دهر اف لک من خلیل
کم لک بالاشراق و الاصیل
من صاحب او طالب قتیل
و الدهر لا یقنع بالبدیل
و انما الامر الی الجلیل
و کل حی سالک سبیلی
1) اعیان الشیعه، ج 1 ص 601.
