زمان مطالعه: < 1 دقیقه
چون محرّم رسید و عاشورا
خنده بر لب، حرام باید کرد
وز پىِ ماتم حسینِ على
گریه از ابر، وام باید کرد
لعنت دشمنانْش باید گفت
دوستدارى، تمام باید کرد.
اگر کسى پسرى را از آنِ تو بکُشد
به عمر خویش، ره لعنتش رها نکنى
اگر کشنده فرزند مصطفاست، یزید
حدیث لعنت و نفرین او، چرا نکنى؟
تو بر کُشنده فرزند خود، مکن لعنت
چو بر کُشنده فرزند مصطفى نکنى.(1)
1) سیرى در مرثیه عاشورایى: ص 180-181.