نفرین به کوفیان و عبیدالله بن زیاد

بعد از رهگیری حُر که سرانجام امام حسین‏ علیه السلام در زمین کربلا فرود آمد، ابن زیاد نامه‏ای به امام نوشت، وقتی پیک ابن زیاد نامه را به امام داد، آنحضرت نامه را خواند و آن را بگوشه‏ای افکند و فرمود:

حدیث 407

قال الامام الحسین‏ علیه السلام: لاأَفْلَحَ قَوْمٌ آثَروُا مَرْضاةَ اَنْفُسِهِمْ عَلی مَرضاةِ الخالِقِ

امام حسین‏ علیه السلام فرمود: (رستگار مباد مردمی که خوشنودی خلق را بر غضب خدا مقدّم داشتند.)

پیکِ ابن زیاد گفت: جواب نامه ابن زیاد را نمی‏دهید؟.

مالَهُ عِنْدی جَوابٌ؛ لِأنَّهُ قَدْ حَقَّتْ عَلَیْهِ کَلِمَةُ الْعَذابِ

(نامه ابن زیاد در پیش ما پاسخی ندارد زیرا عذاب خدا بر وی ثابت گردیده است).(1)

1) فتوح ابن أعثم کوفی ج5 ص95، مقتل الحسین علیه السلام خوارزمی ج1ص 239، بحارالأنوار ج46 ص383، عوالم بحرانی ج17 ص234.