نخل، درختخرماست، اما در اصطلاح مراسم سوگواری محرم، به وسیلهای بزرگ و اتاقکی تابوت مانند گفته میشود که با پوشش سیاه و انواع شالهای رنگارنگ و آیینه و چراغ… میآرایند و بعنوان سمبل تابوت سید الشهدا «ع» در روز عاشورا در حسینیهها و تکیهها آن را بلند میکنند و به محل اجرای تعزیه میبرند. «فلسفه آن چنین است که: اگر چه در کربلا نبودیم و جسم پاره پاره شهدا بر زمین ماند، امروز سمبل جنازه آن عزیزان رابا تشریفات و آذینبندی و با احترام تشییع میکنیم.و با چندین بار گرداندن در کوچهها ومحلهها با ندای یا محمد، یا فاطمه، یا علی، یا حسن، و یا حسین، آن را با احترام بر زمینمیگذارند.»(1) نخل بندی، نخل آرایی، نخل گردانی از اصطلاحات این سنت مذهبی است و در هند، رواج بیشتری دارد. عموما مردم شهرها برای نخل، قداست خاصی قائلند و بلندکردن آن را طی مراسم سنتی ویژهای انجام میدهند.نخلها اغلب سنگین است و حمل ونقل آن را عدهای مردان قوی عهدهدار میشوند. «نخل آرا» به کسی گویند که نخل محرم را میآراید، نخل محرم، نخل عزا، نخل تابوت، نخل ماتم نیز گفته میشود.
1) روزنامه کیهان، (گزارشی از مراسم عزاداری در میبد)، 9 / 4 / 73، ص 17.
