عنوانی است که مداحان و روضه خوانان، از روی عشق و علاقه، به مولایشان ابا عبدالله «ع» به کار و شغل خود میدهند و به آن افتخار میکنند و امام حسین «ع» را اربابو خود را نوکر به حساب میآورند و این نوکری را با پادشاهی عوض نمیکنند.شایسته آن است که این نوکری، خلوص و حقیقت داشته باشد و صرف ادعا نباشد، حقیقت آن وقتی است که میان نوکر و ارباب، اطاعت از یک سو و لطف از سوی دیگر باشد.مرحوم محدث نوری گوید: «به مجرد ذکر فضایل و مناقب و حالات و مصائب حضرت سید الشهدا «ع» کسی سمت چاکری و منصب نوکری آن حضرت را پیدا نخواهد کرد… روضه خوان آنگاه در قطار چاکران آن حضرت در آید که آنچه گوید، برای حق عز و جل وادای حق و اولیائش علیهم السلام باشد، و الا کاسبی خواهد بود که آن فضایل و مناقب راسرمایه نموده و به آن مشغول تجارت شده، ابدا حقی به کسی ندارد»(1)
به مال و جاه و سلطنت نه رو کند نه بنگرد
کسی که از صمیم دل، دمی شود گدای تو
1) لؤلؤ و مرجان، میرزا حسین نوری، ص 19.
