در آغاز قرن پنجم هجرى، برخى از بادیهنشینان که زندگى سختى داشتند، به کربلا یورش آوردند. این امر، سبب شد تا در سال 400 ق، با حمایت حسن بن فضل بن سهلان رامهرمزى، وزیر بهاء الدوله بویه، دیوارى دور شهر کربلا کشیده شود.(1) اخبارى حکایت از آن دارد که کشیدن این دیوار تا سال 403 ق، ادامه یافتهاست.(2)
در چهاردهم ربیع اوّل سال 407 ق، به دلیل بىاحتیاطى، حرم مطهّر امام حسین علیه‌السلام آتش گرفت(3) که على القاعده، باید به سرعت، بازسازى شده باشد. در این زمان، خاندان بویه، گرچه ضعیف شده بودند، امّا هنوز در بغداد، حکمرانى مىکردند. جلال الدوله ابو طاهر، فرزند بهاء الدوله، در سال 431 ق، با تواضع تمام، به زیارت عتبات مقدّس عراق رفت. وى از یک فرسنگ پیش از رسیدن به حرم امام حسین علیه السلام، پیاده شد و پا برهنه به زیارت رفت.(4) سال 479 ق، سلطان ابو الفتح ملکشاهسلجوقى، مرقد مطهّر امام علیه‌السلام را زیارت کرد و دستور تعمیر دیوارهاى آن را صادر نمود.(5)
1) المنتظم: ج 15 ص 70.
2) المنتظم: ج 15 ص 159 -160.
3) المنتظم: ج 15 ص 120، الکامل فى التاریخ: ج 5 ص 635.
4) المنتظم: ج 15 ص 274.
5) المنتظم: ج 16 ص 259.
