از سران مخالف با اهل بیت «ع» و هوادار خط اموی و پسر عموی عثمان که در امور مالی و سیاسی انحرافهای فاحشی داشت و از محرکین بر ضد آل علی بود و سوء استفادههای بسیاری از بیت المال در زمان عثمان داشت.(1) وی به زبان رسول خدا «ص» لعنت شده بود.علی «ع» هم روزی به او نگریست و فرمود: وای بر تو و وای بر امت محمد از دست تو و دودمانت، آنگاه که موی سرت سفید شود.علی علیه السلام او را پرچمدار گمراهی میدانست «یحمل رایة ضلالة بعد ما یشیب صدغاه»(2)
مروان از افراد سرشناس بنی امیه بود و پس از مرگ معاویه، ولید والی مدینه وقتی نامه یزید را دریافت کرد که به او دستور بیعت گرفتن از حسین «ع» داده بود، با مروان مشورت کرد.مروان هم گفت همین شبانه در پی حسین «ع» بفرست و اگر بیعت نکرد، گردن او را بزن و پیوسته او را تحریک میکرد که به زور از ابا عبدالله الحسین بیعت بگیرد.(3) نسبت به سید الشهدا «ع» کینه شدید داشت.چون پس از احضار امام، قرار بر فردای آن شب شد، مروان، ولید را تشویق میکرد که همین امشب کار را یکسره کن.در راه هم وقتی به امام حسین «ع» برخورد و او را به بیعت فرا خواند، حسین بن علی «ع»، کلام معروف خویش «علی الاسلام السلام، اذ قد بلیت الامة براع مثل یزید…» را خطاب به او گفت، و میان امامو آن شیطان کین توز، سخنان تندی رد و بدل شد.(4) مروان بعدها به خلافت رسید و درسال 65 هجری، در سن 63 سالگی مرد.(5) از کسانی بود که نسبت به شیعه سختگیری میکرد و چون به حکومت مدینه رسید، هر جمعه در منبر، علی «ع» را لعن و سب میکرد.(6)
1) مواردی از آن در «الغدیر» ج 8، ص 257 آمده است.
2) الغدیر، ج 8، ص 260 تا 267.
3) حیاة الامام الحسین، ج 2، ص 250.
4) همان، ص 256.
5) مروج الذهب، ج 3، ص 89.
6) حیاة الامام زین العابدین، باقر شریف القرشی، ص 605.
