اسلام، دین تولی و تبری است، در کنار محبت و دوستی با خاندان پیامبر و مودتنسبت به آنان و سلام و درود، در زیارتنامهها نسبت به اولیاء خدا، عنصر برائت و بیزاری ونفرت و نفرین نسبت به ظالمان و دشمنان حق است.بیتفاوت نبودن در برابر جنایتکاران و همسویی با رسول خدا، ایجاب میکند که یک شیعه عاشورایی نسبت به ستمگران، بغض و عداوت و تبری داشته باشد و کسانی را که قرآن لعن کرده است، مورد لعن قراردهد.لعن، نشان اوج تنفر و انزجار از چهرههای ملعون است.
در لعنتها و برائتهایی که در زیارتنامه شهدا و ائمه آمده، با بیان زشتیها، فسادها، تحریفها، ستمها، گردنکشیها، صفآرایی در مقابل جناح حق، نپذیرفتن طاعت ائمه ومخالفت با رهبران الهی آمیخته است و لعن آنان، طرد نمایندگان این خط در همیشه و همهجای تاریخ است.
در حادثه کربلا، کسانی در قتل دست داشتند، کسانی هم راضیان، ساکتان، هتک حرمتکنندگان، زمینهسازان، فرمانبرداران بودهاند و همه ملعون و مطرودند، و نیز آنان که حسین بن علی «ع» را خوار کردند و ندایش را شنیدند و پاسخ ندادند.در فراز دیگری پایهگذاران ظلم به اهل بیت، کنار زنندگان اهل بیت از جایگاه اصلیشان، قاتلان اهل بیت، زمینهسازان آن قتل، پیروان و هواداران قاتلان، لعنت شدهاند: «اسرجت، الجمت، تهیات…» در زیارتی، لعن بر ظالمین آل محمد، لعن بر ارواحشان، دیارشان و قبورشانشده است: «و العن ارواحهم و دیارهم و قبورهم». (زیارت عاشورای غیر معروفه، مفاتیح الجنان)
موالات با حسین و برائت از ظالمان به او، پایه تقرب به خدا و رسول و امیر المؤمنین و
فاطمه و حسن و حسین «علیهم السلام» است: «یا ابا عبدالله!انی اتقرب الی الله و الیرسوله و الی امیر المؤمنین و الی فاطمة و الی الحسن و الیک بموالاتک و بالبرائة ممن اسساساس ذلک…».(1)
1) زیارت عاشورا، از جمله ر.ک: صلوات خاص امام حسن و امام حسین «ع» بحار الانوار، ج 91، ص 5.
