در روز عاشورا در آن لحظههای حسّاس شهادت که یاران امام حسین علیه السلام به شهادت میرسیدند، دو برادر از فرزندان غفّاریان در حالی که گریان بودند از امام علیه السلام اجازه خواستند تا وارد میدان شوند و از آن حضرت دفاع کنند.
حدیث 220
قال الامام الحسین علیه السلام: مَرْحَباً بِکُما، أُدْنُوا مِنّی.
(ثمّ قال): یا اِبْنَیْ أَخْی ما یُبْکیکُما؟ فَوَاللهِ إِنّی لَأَرْجُو أَنْ تُکُونا عَنْ ساعَةٍ قَریری الْعَیْنِ. (ثمّ قال): جَزاکُما اللهُ یا اِبْنَیْ أَخی بِوَجْدِ کُما مِنْ ذلِکَ وَ مُواساتِکُما إیَّایَ بِأَنْفُسِکُما أَحْسَنَ جَزاءِ الْمُتّقینَ».(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (آفرین برشما نزدیک من بیائید. ای برادر زادگانم چرا میگریید؟ به خدا من امیدوارم که تا یک ساعت دیگر دیده شما روشن شود.)
گفتند: گریه ما برای تنهائی شماست، یاران همه رفتند و شما تنها ماندهاید.
امام فرمود: (ای برادرزادگانم خدا شما را بر این وجدان و همدردی و برادری با من پاداش پرهیزکاران عطا فرماید.)
پس از چند لحظه آن دو برادر نیز به شهادت رسیدند.
1) مقتل الحسین علیه السلام خوارزمی ج2 ص23، بحارالانوار ج45 ص29، عوالم بحرانی ج17 ص273.
