فیاض لاهیجى (م 1052 ق)

هر سال، تازه خون شهیدان کربلا

چون لاله مى‏دَمَد ز بیابان کربلا

این تازه‏تَر که مى‏رود از چشم ما بُرون

خونى که خورده‏اند یتیمان کربلا

آمد فرود و جمله به دل‏هاى ما نشست

گَردى که شد بلند به میدان کربلا

این باغبان که بود که ناداده آب، چید

چندین گُل شکفته ز بستان کربلا؟

گلبُن به جاى گل، دل خونین دهد به بار

خون خورده است خاک گلستان کربلا

آه از دَمى که بى کس و بى یار و همنشین

تنها بمانْد رستم میدان کربلا

داد آن گُلى که بود گلِ دامن رسول

دامن به دست خار، بیابان کربلا

گشتند حلقه، لشکرِ افزون ز مار و مور

خاتم‏صفت به گِرد سلیمان کربلا

خون خورد تیغ تیز که تا یک نفس رسانْد

آبى به حلق تشنه سلطان کربلا

آبى که دیو و دَد، همه چون شیر مى‏خورند

آل پیمبر از دَم شمشیر مى‏خورند.(1)

1) دیوان فیّاض لاهیجى: ص 520 521.