از شهدای کربلاست.عابس، از رجال برجسته شیعه و مردی دلیر، سخنور، کوشا و تلاشگر، شب زندهدار، از طایفه بنی شاکر بود.این طایفه از شیعیان مخلص و فداکار درراه ولایت امیر المؤمنین بودند و از شجاعان عرب به شمار میآمدند.به آنان «فتیان العرب» میگفتند.از کسانی بود که وقتی مسلم بن عقیل، نامه امام حسین «ع» را برای اهل کوفه خواند، به پا خاست و اعلام هواداری و حمایت کرد و پس از بیعت کوفیان با مسلم بن عقیل، بعنوان پیک، نامهای از سوی آنان به امام حسین «ع» در مکه رساند.(2) دلاوریهای او در کربلا مشهور است.وی همراه هم پیمان خود «شوذب»، در حماسه عاشورا به نبرد پرداخت و شهید شد.(3) رشادتهای او چنان بود که سپاه کوفه از نبرد تن به تن با وی ناتوانبودند.به دستور عمر سعد، از اطراف او را سنگباران کردند.او هم زره از تن بیرون آورد و
کلاه خود از سر برداشت و با تیغ بر دشمن حمله کرد و یک تنه آنقدر جنگید تادر قلب میدان و محاصره دشمن به شهادت رسید.(4) سر او را از پیکرش جدا ساختند.سر مطهرش در دست عدهای بود و هر کدام مدعی بودند که من بودم که او را کشتم، تا به جایزهای دست یابند.(5)
1) عابس بن شبیب هم نوشتهاند.
2) ابصار العین فی انصار الحسین، ص 74، مقتل الحسین، مقرم، ص 167.
3) معارف و معاریف، ج 4، ص 1476.
4) سفینة البحار، ج 2، ص 147، انصار الحسین، ص 80.
5) ابصار العین، ص 74.
