امام حسین علیه السلام روزی در جمع یاران بپا خواست و پیرامون هدف آفرینش انسان و نقش رهبری سخنانی ایراد کرد؛
حدیث 42
قال الامام الحسین علیه السلام: أَیُّهَا النَّاسُ! إِنَّ اللّهَ جَلَّ ذِکْرُهُ ما خَلَقَ الْعِبادَ إِلاَّ لِیَعْرِفُوهُ، فَإِذا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ، فَإِذا عَبَدُوهُ اِسْتَغْنَوْا بِعِبادَتِهِ عَنْ عِبادَةِ ما سِواهُ. فقال: له رجل: یابن رسول الله بابی أنت و امّی فما معرفة الله؟ قال: مَعْرِفَةُ أَهْلِ کُلِّ زَمانٍ إِمامَهُمْ الَّذی یَجِبُ عَلَیْهِمْ طاعَتُهُ.
امام حسین علیه السلام فرمود: (ای مردم تقوای الهی داشته باشید، خداوند بندگان را نیافرید مگر برای اینکه او را بشناسند، آنگاه که او را شناختند، پرستش کنند، وقتیکه پرستش کردند با پرستش او از پرستش دیگران بینیاز شوند).
یکی از یاران پرسید، راه شناخت خداوند بزرگ کدام است؟.
امام پاسخ داد: (شناخت خداوند به این است که مردم هر زمان رهبر خودشان را بشناسند «امامیکه اطاعت او واجب است» تا بوسیله رهبر، خدا را بشناسند).(1)
1) عللالشرائع ص9 حدیث 1، کنزالفوائد ص151، إثبات الهداة ج1 ص275 حدیث 294، نزهة الناظر ص 80 حدیث 3، بحار الانوار ج5 ص 312 حدیث 1 و 23 و ص 83 حدیث 22 و ص 93 حدیث 40.
