ضحاک بن عبدالله مشرفی

از اصحاب امام حسین‏ «ع‏» در کربلا بود، ولی پس از شهادت یاران امام، تصمیم به فرار از معرکه گرفت.خدمت امام آمد و گفت: ای پسر پیامبر!با هم قرار گذاشته بودیم که تا وقتی مدافعی داری من هم دفاع کنم.اینک که مدافعان کشته شده‏اند، مرا اجازه بده که ‏بروم.امام آزادش گذاشت.او که قبلا اسب خود را در یکی از خیمه‏ها بسته بود و خود، پیاده می‏جنگید، پس از اذن امام، سراغ اسب خویش رفت و سوار شده، به طرف نیروهای ‏سپاه کوفه تاخت.برایش راه باز کردند.تعدادی از سربازان تعقیبش کردند.چون به‏ روستایی نزدیک ساحل فرات به نام‏ «شفیه‏» رسید، ایستاد.تعقیب‏کنندگان او را

شناختند و از تعقیبش منصرف شدند.(1) ضحاک بن عبید الله هم گفته و او را از اصحاب امام سجاد دانسته‏اند.

1) عبرات المصطفین، محمد باقر محمودی، ج 2، ص 54، حیاة الامام الحسین، ج 3، ص 229 (نقل از انساب ‏الاشراف).