اى قوم! در این عزا بگِریید
بر کشته کربلا بگِریید
با این دل مُرده، خنده تا چند؟
امروز، در این عزا بگِریید
فرزند رسول را بکُشتند
از بهر خداى را بگِریید
از خون جگر، سِرشک سازید
بهر دل مصطفى بگِریید
وز معدن دل، به اشکِ چون دُر
بر گوهر مرتضى بگِریید
با نعمت عافیت، به صد چشم
بر اهل چنین بلا بگِریید
دلخسته(1) ماتم حسینید
اى خستهدلان! هَلا بگِریید
در ماتم او خَمُش مباشید
یا نعره زنید، یا بگِریید
تا روح که متّصل به جسم است
از تن نشود جدا، بگِریید
در گریه، سخن نکو نیاید
من مىگویم، شما بگِریید
بردُنیىِ کمبقا بخندید
بر عالم پُر عَنا(2) بگِریید
بسیار در او نمىتوان بود
بر اندکىِ بقا بگِریید
بر جور و جفاى آن جماعت
یک دَم ز سرِ صفا بگِریید
اشک از پىِ چیست؟ تا بریزید
چشم از پىِ چیست؟ تا بگِریید
در گریه، به صد زبان بنالید
در پرده، به صد نوا(3) بگِریید
تا شسته شود کدورت از دل
یک دَم ز سرِ صفا بگِریید
نسیانِ گُنَه، صواب نَبْوَد
کردید بسى خطا، بگِریید
وز بهر نزول غَیث(4) رحمت
چون ابر، گهِ دعا بگِریید.(5)
1) دلخسته: دلْآزرده.
2) عَنا: رنج و زحمت؛ اندوه.
3) نوا: آهنگ، نغمه، سرود.
4) غَیث: باران؛ ابرى که از آن، باران ببارد.
5) دیوان سیف فرغانى: ص 176.
